20.4.06

The lives we made...worth it?

"A thousand journey begins with a single step.."

i don't know why i come up with this saying...ang alam ko lang ay along the way i realize na tayo naman talaga gumagawa ng ating kapalaran..kumbaga, how will i know what's at the distance if i would not begin to take a step..opps!i hope may relevance ang mga sinasabi kong to sa saying ko...actually at this point in time wala naman talaga akong ibang maisip..in my heart i've so much to tell but then again i could hardly bring them into words..kung simulan ko kaya kwento ko when i was still a kid and how i came to be here...sure thing it would be a novel of thousand pages!where some parts have no thrill while some have..subukin ko kayang gumawa ng telenovela?mag-hit kaya?

araw-araw kasi na sumasakay ako ng jeepney where i encounter different kind of people..when i look at them..closely..maiisip ko talaga na... of their different facial expressions..by just looking at them..i'm sure these people have interesting story to tell sa mga sari-sarili nilang buhay...and curious ako to find out whose got the most controversial one..hehehe..tsismosa din pala akew! well,looking back to my saying..life is really a very interesting thing...if i would look around me..alam ko sa mga panahon na humaharap ako sa mga challenges ng buhay..hindi ako nag-iisang lumalaban..andyan ka..andyan sila...at higit sa lahat andyan si God.

i must confess na minsan..napapaisip din ako kung ano kaya kung ako yung isa sa mga pulubi na namamalimos sa gilid ng mga pathways...kayanin ko kaya? tinatanong ko sarili ko bakit sila nasa lansangan? naks!parang nagsenti na ako nito! but then seriously, yah! i could say that i'm luckier to be in this world able to enjoy life with nice clothes, provided with good shelter and with a decent job...and supportive family..siguro naman these are enough reasons para sumbatan ko self ko na wala ako karapatan magreklamo sa buhay...

last week, i spent holy week at my lola's province..naupo lang ako sa gilid ng tindahan ng lola ko kung saan may nagkukwentohan..ang dami ko na nasagap na kwento..even if i would refuse to listen..maiintriga ka talaga sa update ng buhay nila..daig pa yung mga teleserye na napapanuod natin sa tv... na si ganito maraming utang..na nag-away sila dahil sa utang..na si ganito lasinggo..at si ganito nakipag-away sa kapitbahay..na si ganito walang trabaho..istambay..na si ganito nakapag-asawa ng sugarol..na si ganito nag-asawa at nabuntis ng maaga...ang malas naman ni ganito no?if i would put their stories together in one setting but of different characters and roles siguro panalo na ko sa Palanca Awards..baka mapantayan ko pa si Nick Joaquin na isang sikat na writer.

hayy naku!sana naman may koneksyon ang mga pinagsasabi ko...la lang..just to release the surge of wanting to sleep at this unholy hour...but i'm sure may katuturan pa rin to... i just realize na importante pala ang bawat natin paghakbang..ganun ka rin ba?..ikaw na nagbabasa ngayon nito..ano kaya kwento ng buhay mo?

3 comments:

lheeanne said...

"A journey of a thousand miles begin with a single step" isa yan sa mga peborit din sayings ko sa buhay pag medyo low na ang beauty ko.

Kaya nga ba mega tiis ang mga nangingibang bayan hindi ba?! tiniis nilang mapalayo sa family becoz after all, at the end of the road alam nilang may kahihinatnan ang sacrifice nila.

E pano nalng ung natakot ihakbang ang mga paa nila, san kaya sila pupulutin hindi ba?! palagay ko na frozen na un.. hehe! jowk!

Pero isang paalala my fren. Everytime ur ready to take the step, mag sapatos ka ha, o kaya'y sandals, pwde naring tsinelas o ang bakya ni Neneng.

have a gud day!!

ev said...

kaiba ka talaga TK..kahit pano may sense ka rin pala pag serious thing na..i say "bow".hehehe

ev said...

teka lang TK may sense ka pa rin naman ah kahit nagpapatawa ka..kaya..BOW ako uli sayo.