ang e-mail ni ate sa abroad..

Maluha-luha kong binasa ang e-mail ng isang malapit na kaibigan na kelangan makipagsapalaran sa ibang bansa upang kumita ng sapat para sa kanyang naiwang pamilya dito sa Pinas...hindi ko alam pero tila meron akong kirot bigla na naramdaman sa puso ko lalo na nung mabanggit nya ang kanyang asawa at mga anak...ngayon ko masyadong napagtanto na sadya ngang di napakadali ang malayo sa pamilya...masyadong umantig sa puso ko ang bawat linyang "namimiss ko na pamilya ko dyan sa pinas evs!..but i have to sacrifice because this struggle is for them.."..whew! wala yatang mapaglagyan ang bigat ng aking dibdib..

naalala ko si ate ko na nangibang bansa rin upang maisakatuparan ang matagal na nyang pangarap para sa aming mga magulang at nang maiahon sila sa kahirapan...sana'y nagkaroon din ako ng lakas meron sila...hindi ako gaanong nakikipagcommunicate sa kanya pero this time nag-email ako para kumustahin si sis...sanay si sis ng malayo sa amin dahil simula ng nagtapos sya ng college ay tumulak na sya papuntang maynila para makipagsapalaran hangga't sa maisipan nya ang mag-abroad...ngunit alam kong iba pa rin ang nandyan ka lang sa lupa mong sinilangan...yung alam mong kung gusto mo nang umuwi sa pamilya mo ay pwede kang kumuha agad-agad ng tiket sa barko o eroplano para makauwi..ngunit di ganun kadali ang magtrabaho sa ibang bansa..may kontrata kang dapat tapusin at panindigan....

ang matalik kong kaibigan naman ay alam kong naninibago pa sa katayuan nya ngayon dahil first time nyang mawalay sa kanyang mga mahal sa buhay...kaya ganun na lang ang naramdaman kong lungkot sa kanyang kalagayan...naisip ko tuloy...na sana'y kayang maibsan ng mga emails at mga txt messages ang pangungulila nya ngayon...para akong napilay sa mga emosyong pinahayag nya sa kanyang liham tungkol sa hirap na kanyang pinagdadaanan...she felt like she has just started from scratch...lalo na nung sabihin nya na hindi pa gaanong malaki ang kanyang kita sa bago nyang trabaho dahil nagsisimula pa sya ngunit kelangan nyang mag-sideline upang di masayang ang bawat minutong pananatili nya sa pook ng mga banyaga....at yun ay ang gawin ang bagay na di nya nakasanayan..

...si ate( yun ang tawag ko sa kanya since we were in college) ay isang guro..nagtuturo na rin sya Thailand...wala pang isang buwan ang pananatili nya doon pero sa pakiwari ko'y para bang gusto na agad nyang umuwi upang mayakap ang mga anak...nakakalungkot man isipin na ito na yata ang buhay nating mga pinoy sa tuwing naiisip natin na kelangan nating magpursige sa buhay upang masuportahan lamang ang pangangailangan ng pamilya...ano nga ba yung ang tangi lang naman nating hangad sa ay mabigyan ng maginhawang pamumuhay ang pamilya at makapag-aral ang mga anak at makapagtapos...sa hirap ng buhay ngayon...iilan na lang ba sa atin ang di nangarap na makapag-abroad? hindi dahil tinalikuran na natin ang bayang Pilipinas kundi dahil may kanya-kanya tayong pangarap sa buhay na nais nating makamit...walang tao dito sa mundo na hindi nangarap magkaroon ng desenting buhay..

...kahit pa nga siguro si Juan Tamad na bida sa komiks ay pinangarap din nyang sa kanyang pagkakahiga ay mahulog ang bunga ng isang puno sa kanyang bunganga..yun nga lang di sya nangarap sa paraang kelangan nyang pagpaguran..mahiwaga talaga ang buhay ng tao....nakakalungkot man isipin na kelangan natin magsilbi sa ibang bansa upang magtagumpay sa buhay ngunit sa mga sandaling iisipin mo na ang kapakanan ng iyong pamilya ay mawawala ang iyong pangambang makipagsapalaran saan mang dako ng mundo at kalimutan ang pride na natitira sa'yo...kaya to all OFW-OCW...mabuhay kayo sa inyong katatagan at tibay ng loob!...at sa dalawa kong ate na nasa abroad...ito lang masasabi ko.."ikinararangal kong may mga taong katulad nyo...basta wag lang magbago, wag makalimot sa Diyos at lumaki ang ulo dahil sa pera!"...God Bless mga sis ko! alam ng Diyos ang daing ng inyong mga puso...di ka pa man lumalapit sa Kanya...ay nakangiti na Siyang nag-aabang sa iyong pagsaklolo.