life is really fair ....

Four years ago, nakilala ko si Liz thru our neighbor. Nanilbihan sya bilang katulong sa isang mayaman at kilalang pamilya near our village. Madalas ko lang syang makita nuon sa aming lugar dahil dumadalaw sya sa kanyang kaibigan. Isang simple at mapagkumbabang tao si Liz. Hanggang sa nagkaroon ako ng kaunting parte ng buhay niya. Naghahanap pala sya ng tutor upang kahit papano ay matoto syang mag-inggles dahil meron syang penpal na kano.

Nagkakilala kami ni Liz kahit papano nung mga sandaling andyan ako para turuan sya ng mga simpleng dialogue sa pang-araw-araw na pakikipag-usap sa salitang inggles. Hayskul level lamang si Liz sa kanilang probinsya at nakipagsapalaran dito sa Davao dahil sa hirap ng buhay. Nagulat pa ako dahil we really started in our tutoring session from scratch. Mula sa simpleng prepositional phrase hanggang sa naging translator ako minsan sa tuwing gumagawa sya ng reply letter.

Minsan sa aming pagpapalitan ng ideya, hindi namin naiwasang pag-usapan ang kanyang tunay na katayuan sa kanyang pamamasukan. Nakakalungkot na nagtitiis pala sya sa pangit na pag-uugali ng kanyang mga amo. Hindi ko makalimutan na may sandaling, Liz would narrate to me her experience with teary-eyes. Duon ko naitanong sa sarili ko at maging sa Diyos kung paanong hindi pantay ang buhay at katayuan ng bawat nilalang sa mundo.

"I saw injustice seeing Liz in such a sad dilemma". Ang laiitin, maliitin at pagdamotan ng mga taong akala nila'y madadala nila sa hukay ang kanilang kayamanan at tanyag na pangalan. Pagkalipas ng ilang buwan, Liz was petitioned by her fiancee to US and after few months, na-grant naman ang kanyang visa agad. Pagkatapos ng maraming taon, after hearing that she was doing well in the US with her husband dahil pagdating nya duon ay agad silang nagpakasal, lumipas ang ilang taon na wala na akong naging balita sa kanya.

After 4 years, nabalitaan kong nakauwi na pala sya dito sa Pinas. I found out that her American husband died of a cancer. Infact, nag-usap pa kami ni Liz last week sa telepono, balita nya sakin na dala-dala daw nya ang abo ng kanyang yumaong asawa dahil hiling daw nito bago pumanaw na nais nyang dito sya mahimlay sa ating bansa. Liz sadly narrated to me how much her husband wanted the Philippines and how much she also missed him.

Maganda na ang naging katayuan ni Liz. Nakabili sya ng bahay at lupa dito sa Davao para sa kanyang pamilya at nagtayo ng maliit na negosyo para sa mga magulang nya. Bukas ay babalik na muli si Liz ng Amerika dahil naroon ang kanyang trabaho, bilang caregiver sa isang nursing home( for the old-aged) sa Wisconsin. May naiwan ding pamana mula sa kanyang yumaong asawa at itoy ang kanilang bahay at lupa na plano nyang ipagbili sa kanyang pagbabalik dahil ayaw nyang mabuhay mag-isa sa isang malungkot ngunit puno ng alaala ng kanyang asawa sa bahay na iyon.

Life is truly fair! And we all have our own share of luck if we only persevere and remain humble. And God truly lifts the humble.

Si Liz ay isang simpleng halimbawa na sa kabila ng mga pagsubok na kanyang pinagdaanan nuon ay sinong mag-aakala na isang masaya at masaganang buhay pala ang naghihintay para sa kanya. Ito ang huli nyang linya sakin bago naputol ang aming pag-uusap. "Masaya ako sa aking trabaho sa Amerika, sa katunayan, hinahanap na ako ng isang matandang inaalagaan ko duon dahil nagustuhan nya ang aking serbisyo. Mababait sila sakin duon. Sa ngayon, masaya at kuntento ako dahil kahit papano naiahon ko sa kahirapan ang aking mga magulang".

I wish you luck Liz!Keep the fire burning ...dahil sa iyong tagumpay lihim akong nagbubunyi. Salamat kay Chit na iyong asawa!Alam kong isa syang instrumento upang ang mga taong tulad mo na may mabuting kalooban ay marapat pagpapalain ng nasa Itaas.