Hospital Bed...

Nagpunta ako hospital kahapon after work...dinalaw ko ang lola ko na maysakit.Naalala ko pa nung una....ayaw ko talaga ng amoy ng hospital. Kaya nga di talaga ako pwede kumuha ng medical course. Ewan ko ba, pero naalala ko sabi ng bestfriend ko nuong college. Ang pinaka di nya makakaya sa ospital ay ang marinig ang mga ungol at daing ng mga naroon. Same thing with me, nakakapanghihina lang kasi makawitness ng mga ganyang katayuan. At tsaka, takot ako sa injection! Kapag nasa ospital ako feeling ko katapusan ko na. Kaya nuong nagkasakit ako nang dalawang linggo, di talaga ako pumayag dalhin ng nanay ko sa ospital. At nung natakot na nanay ko, hinila nya na ako pasakay ng taxi, aba!di pa kami nakarating ng ospital bigla akong gumaling! Ewan ko lang kung nagkunwari akong magaling na nung time na yun, pero totoo talaga di kami natuloy. Uwi na lang kami.

Kagabi, matagal din akong nagbantay sa lola ko..minatyagan ko bawat galaw nya sa hospital bed. Paglipas ng ilang minuto ay bigla syang dadaing na kung anong may masakit sa katawan nya. I felt the sting of rationality during that time. Isang realization that we're only human...where nobody is excempted. Lalo na pag health na pag-uusapan. Totoong-totoo nga ang kasabihang "health is wealth".

Bigla ko tuloy naisip sa pagtulog ko ang mga eskenang nakita ko sa ospital. Naalala ko when my brother passed away at a younger age. Laking pagsisisi ko nuon dahil di ko sya nadalaw sa ospital. Kaya ngayon, kahit ayoko pumasok ng ganyang lugar kelangan may oras ako sa mga taong mahalaga sakin. Ayoko ng magsisi pa. Di mo na kasi maibabalik ang nangdaan. Kaya heto bumabawi. Pero ang totoo, napraning ako kagabi...si lola, nakita ko dumadaing at inaaruga ng tita ko...wala na kasi si lolo...mga tatlong taon narin ang nakalipas...nauna na syang iniwan. Naisip ko tuloy, pag umabot kaya ako sa ganitong edad, sino kaya nasa tabi ko pag nagkasakit ako(?). Isang napakalaking katanungan na bumagabag sakin habang naglalakad ako palabas ng pasilyo ng ospital. Naku!bakit ko nga ba pino-problema ang ganyang bagay...minsan talaga napaparanoid ako kapag mga ganitong kasama sa buhay na ang usapan. Ewan ko ba!Puno kasi ng hiwaga ang buhay. Lahat tayo di mahulaan kung ano tayo bukas makalawa. Ah! basta..di na ako mag-aalinlangan ipakita pagmamahal ko sa mga tao sa paligid ko....sabi nga ng isa kong friend...masaktan man sya sa huli..she will never hold back the feeling.