si Ate Beth

Nagluluto ako nang bigla kong naalala si ate Beth. Napa-SMILE ako! Nagiging alarm kona kasi tuwing umaga ang lakas ng tunog ng sandok habang naggigisa sya ng kanyang paboritong putahe. Third year college ako nun nung nakatira ako ng higit isang taon din sa bahay ng tita ko. Sister-in-law nya si Ate Beth. Malaki yung bahay para sa aming tatlong natitirang nandun. Si uncle kasi ay isang seaman kaya madalas lang nakakauwi. Ang tita ko (na kapatid ng tatay ko) naman ay isang teacher sa public school sa probinsya kaya naman once a week lang sya umuuwi. Wala silang anak nun.

Kaya dalawa lang kami ni te Beth ang madalas maiwan sa malaking bahay. Sabi nga ni Bes (best friend ko) di raw ba ako natatakot. Sa isip ko naman, kanino ba ako dapat matakot, sa laki ng bahay na ang tahi-tahimik o kay ate Beth na may pagka-misteryosa dahil sa minsa'y matalim nyang tingin. Minsan nga out of my wierd imagination, gusto ko syang katokin sa kwarto nya tuwing malalim na ang gabi. Masiguro ko lang na di sya witch!haha!Sori te Beth, alam ko ako ang witch sa'ting dalawa.:D

Nasa mid-40's na si te Beth nun ngunit nanatiling single parin. Samakatuwid, kandidata na sya sa paging matandang- dalaga. Pero sya yung taong nakilala ko na punong-puno ng positibong pananaw sa buhay. At naniniwala sya na makakatagpo pa sya ng taong magmamahal sa kanya.Maganda naman sya kaya lang pihikan. Minsan naitanong ko sa kanya kung bakit. Simple lang sagot nya ngunit diretso: Perfectionist daw sya. Di na ako nag-comment, ayaw kona makipag-argue. Kuripot din sya at sobrang matipid. Kung pwede lang nya initin ang ulam for the whole week gagawin nya hangga't di pa napapanis. Kapag nauuwi si tita pag weekend madalas nya tinatanong kung nagluluto raw ba kami. Kasi halos di daw nababawasan pinamalengke nya para sa'min na nakaimbak sa fridge.

Grabe talaga kalokohan namin ni Bes nun sa malaking bahay. In fairness, mabait si te Beth sa amin. Kasi naman, naniniwala sya sa mga hula ni Bes sa kanya. (langhiya ka bes, hanggang ngayon yata hinahanap kapa ni ate beth!haha!) Ang di ko makalimutan kay te Beth, ay yung gumigiling-giling sya sa bawat tugtog ng sayaw na naririnig nya. At yung suutin nya ang isang napakainit na damit sa aking paningin na nagmukha lang naman syang astronaut. Suot nya eto tuwing gusto nyang magpapayat dahil masyado daw syang pinagpapawisan dito habang nililinis ang flooring ng buong kabahayan. Si ate Beth kahit di nagpapatawa pero di nya alam, ako'y lihim na napapangiti sa kanya. She was such a good antidote to my boredom in the big house during that time.

Matagal narin kaming di nagkikita ni te Beth at wala na akong balita sa kanya. Pero napapangiti parin ako tuwing naalala ko sya sa aking pagluluto. :)